Wojownicy Wikingów nie nosili hełmów z rogami?

Za źródło mitu, który ma się dobrze do dziś, można uznać romantyczne przedstawienia Wikingów. Pierwsze z nich możemy znaleźć w połowie XVII wieku. Taki obraz wojowników pojawiał się często przez kolejne stulecie. Powrócono do niego również w XIX wieku. To właśnie wtedy został spopularyzowany. We wielu dziełach m.in. literackich Wikingowie byli wtedy przedstawiani jako brutalni poszukiwacze przygód. Cechą charakterystyczną były ich skrzydlate lub rogate hełmy.

Wczesnoromantyczni artyści i pisarze przedstawiający skandynawskich wojowników w ten sposób nawiązywali od obrazu, jaki stworzyli starożytni Grecy i Rzymianie. W starych zapiskach możemy przeczytać o praktyce północnoeuropejskich grup do noszenia różnych nakryć głowy, w tym tych stworzonych z czaszki zwierząt lub wręcz z całych ciał zwierząt. Starożytna literatura istniała jednak znacznie wcześniej niż sami Wikingowie i nie odnosiła się do żadnej, konkretnej grupy. Nawet jeśli w późniejszym czasie jej przedstawiciele mieliby stać się Wikingami to naukowcy i tak podają w wątpliwość to, że przodkowie walecznych Skandynawów nosili tego typu wyszukane i ciężkie nakrycia głowy. W warunkach bitewnych nijak by się one nie sprawdzały.

We wczesnych obrazach Wikingów widzimy wojowników ubranych przez artystów w skrzydlate hełmy, co w jakimś stopniu mogło nawiązywać do wizji zwierzęcych nakryć głowy. Dużo bardziej prawdopodobna jest jednak inspiracja innymi, starożytnymi tekstami, które wprost mówią o skrzydlatych hełmach. Grecy i Rzymianie wiedzieli o nich zapewne z obserwacji celtyckich kapłanów, którzy używali ich podczas religijnych uroczystości.

Jak wyglądało życie w armii rzymskiej?

Armia rzymska była największą i najbardziej znaną siłą bojową w starożytnym świecie.

Co z rogatymi hełmami? Uważa się, że wizerunek Wikingów w takim nakryciu głowy powstał za sprawą małych figurek z Grevensvænge odkrytych w XVIII wieku. Pochodzą one z epoki brązu nordyckiego (około 800 – 500 r. p.n.e.). W czasie ich odnalezienia zakłamany wizerunek Wikingów był już dość popularny. Artyści, którzy go wykreowali, natychmiast określili - błędnie zresztą -czas powstania figurek na okres Wieków Wikingów. W rzeczywistości powstały one znacznie wcześniej niż między VIII a XI wiekiem. Pomylono się więc o około 1000 lat.

Dowody archeologiczne wskazują, że większość Wikingów nie nosiła żadnych nakryć głowy lub używała skórzanych hełmów często wzmocnionych drewnem. Ci, którzy posiadali metalowe nakrycia głowy, zwykle byli wodzami lub innymi zamożnymi obywatelami. Nosili oni proste, okrągłe hełmy zazwyczaj wykonane z żelaza i brązu. Warto zaznaczyć, że Wikingowie nierzadko walczyli na małym obszarze (pokład statku, wnętrze budynku). Noszenie rogatych lub skrzydlatych hełmów byłyby w takich warunkach bardzo uciążliwe, a nawet niebezpieczne.