Jak długo można głodować?

Podążając za obserwacjami zachodniej medycyny, można przyjąć, że ludzki organizm jest w stanie przeżyć bez jedzenia średnio dwa miesiące! Ciężko to sobie uzmysłowić, szczególnie że burczenie w brzuchu słyszymy już po całym dniu niejedzenia. Zupełnie inaczej wygląda to w przypadku picia. Zgon może nastąpić „zaledwie” po 72 godzinach, w ciągu których nie wlaliśmy w siebie żadnych płynów.

Historia pokazuje, że bez jedzenia naprawdę da się wytrzymać aż tak długo. Najlepszym przykładem jest Bobby Sands z Irlandzkiej Republikańskiej Armii, który w 1981 roku zdecydował się podjąć strajk głodowy. W wyniku, którego zresztą zmarł, ale stało się to dopiero po 66 dniach odmawiania sobie pokarmu.

Większości z nas wydaje się, że dwa miesiące bez jedzenia to bardzo długo. Zupełnie innego zdania była grupa Bretarian, która swego czasu liczyła blisko 5 tysięcy członków. Usilnie starali się oni przekonać otoczenie, że człowiek w ogóle nie musi jeść. Jak podano w „Fortean Times” grupie do życia potrzebuje jedynie świeżego powietrza i promieni słońca. Okazało się jednak, że to trochę za mało. Do takiego wniosku doszedł sam przywódca Willey Brooks. W 1983 roku czterdziestoletni wtedy mężczyzna wślizgnął się niepostrzeżenie do hotelowej restauracji i zamówił kurczaka. Jak się okazuje, tylko mu się wydawało, że przemknął się niezauważony. Złapano go na gorącym uczynku. Przywódcy i dużej części grupy Bretarian nie pozostało nic innego jak skorygowanie swojego twierdzenia.

Nie wszyscy to jednak zrobili, a to skończyło się tragicznie. Lani Moris pochodząca z Brisbane zafascynowana nauczaniem i przekonaniami grupy zdecydowała się poddać bretariańskiej inicjacji. Wyzwania wiązało się z tym, że kobieta przez 7 dni nie mogła przyjmować płynów, a przez 21 dni nie mogła nic zjeść. Zmarła ona 2 lipca 1998 roku. To przerażające, że w dzisiejszym świecie ktoś odrzuca podstawowe założenia biologii i decyduje się na taki krok. Bretariańscy nauczyciele, którzy kładli Moris ciemnotę do głowy, zostali postawieni przed wymiarem sprawiedliwości jako zabójcy. Nawet podczas rozprawy jeden z nich, Vadim Pesnak nadal usilnie przekonywał, że nie jadł nic od ponad trzech lat.

Jak się okazuje na przekonaniach grupy Bretarian można zbić niezły kapitał. Chociażby pisząc o nich książki. Ellen Greve była swego czasu słynna zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i na naszym kontynencie. Popularność przyniosła jej seria ośmiu książek, które opowiadają właśnie o podtrzymywaniu życia wyłącznie za sprawą powietrza oraz słońca. Swoją drogą jej twórczość świetnie się sprzedawała. Ostatnia książka nosi tytuł Living on Light, co można przetłumaczyć jako Życie dzięki Światłu. Sama autorka, która wcześniej była urzędniczką w banku nazywa siebie Jasmusheen, z uwagi na pochodzenie swoich rodziców, którzy są Norwegami. Nie jadła już od ponad 5 lat. Oczywiście to jej własne słowa. Twierdzi ona, że wytrenowała swoje ciała do żywienia się wyłącznie „praną”. Tak nazywane jest „płynne światło”. Słowo to nie jest wytworem Bretarian. W tradycyjnym znaczeniu, które związane jest z jogą, „prana” oznacza: życie, witalność, wiatr, oddech, oddychanie, energię oraz siłę.

Ciekawostki na temat odchudzania

Proces dla wielu mało przyjemny. Najczęściej bowiem wiąże się on z rezygnacją z naszych ulubionych przekąsek oraz napojów.

Wysoki poziom stanu „duchowego oświecenia”, który sobie przypisuje, pozwala jej jednak na znacznie więcej. Dzięki temu może ona m.in. rozmawiać z „Przebudzonymi Mistrzami”. Oczywiście wydobywanie z siebie głosu byłoby zbyt banalne. Komunikacja odbywa się telepatycznie. To jednak jeszcze nic. Wiecie, kto zawsze pomaga znaleźć jej wolne miejsce do zaparkowania samochodu? Ellen Greve przekonuje, że sami aniołowie. My zalecamy znalezienie jej takiego miejsca pod kliniką psychiatryczną lub napisanie nowej serii książek. Tym razem o najskuteczniejszych technikach manipulacji.