Szukasz plakatu na ścianę? Polecamy kobietę w stylu pin-up

Pod koniec XIX wieku wykonawczynie burleski i aktorki decydowały się na użycie swojego sfotografowanego wizerunku jako swoistego rodzaju reklamy. Był to jeden ze sposobów na promowanie swojej osoby w celach biznesowych. Te reklamy można było znaleźć przede wszystkim w tzw. green roomach, nie są to tak jak w dzisiejszych czasach pokoje wyklejone zieloną tapetą, na którą nakłada się efekty prac komputerowych speców od efektów specjalnych i grafiki komputerowej. W show-biznesie określało się tak miejsce w teatrze lub tego typu obiekcie, które pełniło rolę poczekalni lub pokoju dla wykonawców przed i po ich występie. W takich to miejscach zostały przypinane lub wieszane fotografie aktorek. Zauważyły one w takim sposobie autopromocji dużą skuteczność. Same konstruowały one swój wizerunek i stawały się coraz bardziej rozpoznawalne. Ich popularność stopniowo wychodziła poza teatry i ich wizerunki przebijały się do sfery publicznej, a żeby kobiety tamtych czasów znalazły w niej swoje miejsce na stałe, musiały epatować swoją seksualnością.

Aby zrozumieć zarówno skomplikowaną tożsamość, jak i wywrotowy charakter aktorki z tamtych czasów, trzeba też zrozumieć, że poglądy dotyczące potencjału kobiet w tamtej epoce były nierozerwalnie związane z ich seksualnością, co z kolei było związane z ich poziomem przejrzystości w sferze publicznej. Niezależnie od rasy, klasy lub biografii przyjmowało się, że publiczna kobieta jest tym bardziej „publiczna” im bardziej dostępna czy ukazana jest jej seksualność. Będąc obiektem seksualnych fantazji, znane filmowe aktorki na początku XX wieku były zarówno rysowane, jak i fotografowane, aby następnie umieścić je na plakatach sprzedanych dla osobistej rozrywki. Ilustracje pin-up mogły być wycięte z czasopism lub gazet, pojawiały się także na pocztówkach lub chromo-litografii itp. Takie zdjęcia często pojawiały się w kalendarzach, które oczywiście można było przypiąć do ściany. Później, plakaty z pin-up girls były produkowane masowo i stały się hitem. Wśród gwiazd, które zostały uznane za symbole seksu i jednocześnie jedną z najbardziej popularnych wczesnych pin-up girl była Betty Grable. Jej plakat był wszechobecny na szafkach amerykańskich żołnierzy w czasie II wojny światowej.

Betty Grable (źródło: famouspictures.org)

W Europie, przed I wojną światową sławna była Fernande Barrey znana jako „Panna Fernande”. Tak, to nie pomyłka. Choć termin został pierwszy raz potwierdzony w języku angielskim w 1941 roku, to w praktyce jego użycie zostało udokumentowane już w 1890 roku. Nasza „Panna” została prawdopodobnie pierwszą na świecie udokumentowaną pin-up girl w nowoczesnym tego słowa znaczeniu. Panna Barrey eksponowała duży dekolt i pełną frontalną nagość. Jej zdjęcia były cenione przez żołnierzy po obu stronach konfliktu, jakim była I wojna światowa.

Fernande Barrey (źródło: wp.com)

Dziewczyny z plakatów pojawiały się także ubrane w koniecznie rozkloszowane sukienki. Szczególnie popularne były te czerwone w białe grochy lub czarne w białe groszki. Modne były także te prążkowane i w paski. Charakterystyczną cechą są także mocne czarne kreski nad górnymi powiekami, długie rzęsy (często sztuczne), mocno pomalowane na czerwono usta oraz „zarumienione” policzki. Fryzury to głównie loki podpięte po bokach, grzywki - koniecznie podwinięte lub ułożone w formie dużych loków. Jedną z ikonowych stylizacji pin-up girl jest ta marynarska, dla której charakterystyczne są granaty z bielą lub czerwienie z bielą.

Nie wszystkie wizerunki na plakatach miał jednak swoje odbicie w rzeczywistości. Drugi nurt stanowiły prace przedstawiające wizję idealnego kobiecego ciała. Wczesny przykład rysowania wyidealizowanych wersji tego, jak powinna wyglądać szczególnie piękna i atrakcyjna kobieta to dziewczyna Gibsona. W przeciwieństwie do fotografowanych aktorek i modelek fantazja dała artystom swobodę rysowania kobiety na wiele różnych sposobów. Najsłynniejsze były dziewczęta Vargasa. Przed II wojną światową były chwalone za swoje piękno i mniej skupiono się na ich seksualności. Jednak w czasie wojny kobiety na plakacie „ubrano” w wojskowe stroje i przedstawiano je w uwodzicielskich pozach. Dziewczyny Vargasa stały się tak popularne od 1942-46 dzięki wysokiemu popytowi na nie u wojskowych. 9 milionów egzemplarzy magazynu, w których się pojawiały, bezpłatnie wysłano do żołnierzy amerykańskich stacjonujących za granicą oraz w bazach na terenie Stanów Zjednoczonych. Dziewczyny zostały popularną ozdobą sił powietrznych. Malowano je na dziobach bombowców i myśliwców. Ogólnie rzecz biorąc, były one uważane za inspirujące, i nikt nie widział ich w negatywnym świetle (np. jako prostytutki). Traktowane były jako kobiety patriotów, które miały zapewnić im powodzenie.

(źródło: creativematch.com)

Najbardziej znaną przedstawicielką nurtu pin-up była bez wątpienia legenda światowego kina lat 50. i 60. XX. Mowa oczywiście o Marilyn Monroe. Zaczynając jako „dziewczyna z plakatu” stała się ona ikoną popkultury i nieśmiertelnym symbolem seksu. Jako modelka prezentowała kostiumy kąpielowe. Po pierwszych nieudanych występach w filmach powróciła do zawodu modelki i wstąpiła do szkoły aktorskiej. W 1949 pozowała nago do zdjęć, które w 1953 (kupione przez Hugh Hefnera) ukazały się w pierwszym numerze Playboya.

Marilyn Monroe (źródło: e-vintage.pl)

W ostatnich latach widać powolny powrót mody sprzed kilkudziesięciu lat. Nie tylko w makijażu, ale i we fryzurze czy strojach. Współczesne panie czują się bardzo kobieco w stylu pin-up girl. Jeśli nasze czytelniczki chcą poczuć się jak kobieta retro, zostawiamy Wam krótki poradnik dotyczący klasycznego makijażu z tamtych czasów.