Wiszące ogrody w Babilonie

Możemy mieć tylko liczne wyobrażenia na ich temat. Przypuszcza się, że ogrody zbudował Nabuchodonozor II, który według przekazów historycznych rządził w latach 605 do 562 p.n.e. i jako założyciel imperium babilońskiego doprowadził do świetności miasto Babilon. Legenda głosi, że potężny władca wydał rozkaz wybudowania wiszących ogrodów w prezencie dla swojej żony. Podobno królowa Amytis czuła się nieszczęśliwa w pustynnym królestwie swojego męża, a bujna roślinność miała jej przypominać bogaty krajobraz jej rodzinnego kraju - Medii (tereny współczesnego Iranu). W tym raju stworzonym przez człowieka królewska para mogła spacerować, odpoczywać i spożywać posiłki w otoczeniu dworzan.

Z drugiej strony Grecy przypisywali powstanie ogrodów legendarnej królowej Semiramidzie, co oznaczałoby to, że powstały o wiele wcześniej i wyjaśniałoby brak zapisków i innych śladów z czasów Nabuchodonozora. Wszystko, co pozostało po wiszących ogrodach, to niezwykłe opowieści. W okolicy miasta zostały odkryte ruiny podobnych ogrodów, co zostało potraktowane jako baza do stworzenia przez archeologów obrazu tego, jak wyglądać mogły one w samym Babilonie.

Niektórzy pisarze sugerują, że wiszące ogrody były zawieszone w powietrzu, jakby za sprawą magii. Prawdopodobnie takie sformułowanie wynika z niedokładności przekładu i znaczy po prostu tyle, że były one tarasowe, czy też, że roślinność rosła na różnych poziomach. Naukowcy spierają się o to, z ilu tarasów składały się ogrody. Najczęściej wspomina się o pięciu. Niektórzy twierdzą, że mury miały siedem metrów szerokości, aby zapewnić podłoże dużym drzewom. Wybudowano je z cegieł z wypalonej gliny, uszczelniono trzciną, warstwami smoły i ołowiu, co miało zapobiec utracie wilgoci. Wiele budynków w Babilonie wykończonych było glazurowanymi niebieskimi cegłami i przypuszcza się, że również w przypadku wiszących ogrodów zastosowano ten typowy element ozdobny. Każdy bok mierzył cztery plethrony. Plethron to grecka jednostka miary odpowiadająca 30,8 metrów. Jak łatwo obliczyć cztery to 123,2 metrów.

Woda mogła być doprowadzona do ogrodów z rzeki Eufrat systemem kanałów w taki sposób, aby woda mogła być dostarczona na każdy z poziomów. System naziemnych kanałów połączony ze studniami nawadniał roślinność na tarasach. Oprócz tego płynąca woda jest ważnym elementem w krajach o gorącym, pustynnym klimacie, ponieważ chłodzi i nawilża powietrze. W celu dostarczenia jej ze studni na najwyższe poziomy używano prawdopodobnie zwykłego wiadra, liny i bloczków.

Mauzoleum w Halikarnasie

Mauzolos był władcą królestwa Karii. To dla tego najznamienitszego człowieka, w południowo-zachodniej Turcji zaprojektowano niezwykły grobowiec i od jego imienia powstało słowo „mauzoleum”. Do dziś używane jest jako nazwa każdego ogromnego reprezentacyjnego grobowca.

Nikt nie jest pewien, jakie rośliny uprawniano, ale wiadomo, że w królewskich ogrodach w pobliskim Nimrud, król Assurnasirpal II (883-859 p.n.e.) miał mirty, jałowce, migdały, daktyle, oliwki, jagody, granaty, śliwki, gruszki, pigwy, figi i winogrona. Gęsto posadzone drzewa zatrzymywały wilgoć i tworzyły cień. Te drzewa to: cyprys, heban, cedr, dąb, jesion, wierzba i jodła. Ich drewno miało również wartość praktyczną. Na przykład drzewo palmowe jest mocne i nie butwieje, więc używano go w budownictwie.

Utrzymanie ogrodów – pielęgnacja ziemi, sadzenie roślin, podlewanie, okopywanie i przycinanie – mogło być zajęciem dla setek niewolników. Natomiast królewscy pracownicy mieszkali prawdopodobnie w tradycyjnych domach o płaskich dachach. W ruinach starożytnego Babilonu odkopano wiele pozostałości po takich budynkach. Z powodu swoich podbojów król miał z pewnością wielu wrogów, więc musiał być strzeżony przez licznych uzbrojonych żołnierzy.