Lód na Księżycu

W 1989 roku sonda Galileo wyruszyła w okrężną podróż ku Jowiszowi. Galileo był wyposażony w bez porównania lepsze kamery i detektory niż Apollo. Gdy sonda mijała Księżyc, zwrócone do tyłu kamery zarejestrowały coś niezwykłego: na niewidocznej stronie Księżyca, w pobliżu bieguna południowego, znajduje się gigantyczny krater uderzeniowy, średnicy 2 500 kilometrów. Na kilku zdjęciach wykonanych podczas lotu Apolla 15 widać zarysy jakiejś struktury w południowej części Księżyca, ale nikt nie spodziewał się czegoś takiego, jak Basen Aitkena.

W 1994 roku NASA wspólnie z armią amerykańską wysłała na Księżyc niewielką sondę Clementine, która sporządziła mapy całego Księżyca w świetle widzialnym, podczerwieni i nadfiolecie. Jednak o Clementine zrobiło się głośno dopiero dwa lata później, gdy odkryła coś dziwnego w pobliżu bieguna południowego. Sygnał radarowy odbił się od dna krateru, które zawsze pozostaje w cieniu. Echo było dwa razy silniejsze niż w przypadku odbicia od zwykłych skał księżycowych; właśnie takiego echa należało się spodziewać, gdyby sygnał odbił się od lodu.

Analiza próbek dostarczonych przez statki Apollo wykazała, że Księżyc jest pozbawiony wody, ale być może lód przetrwał na dnie głębokich kraterów w okolicach biegunów. Idea ta była tak fascynująca, że w 1998 roku NASA wysłała sondę Lunar Prospector. Prospector nie miał kamer, które mogłyby się przydać w badaniach ciemnych kraterów, ale był w stanie wykryć wodór w skorupie księżycowej. Pierwsze wyniki potwierdzają obecność dużych ilości wodoru w okolicy biegunów, ale na razie wielu uczonych sceptycznie traktuje doniesienia o wykryciu wody. Gdyby na Księżycu znajdowała się woda, powinna była zostać rozproszona przez uderzenia komet i asteroid. Natomiast lód ukryty w kraterach przed promieniowaniem słonecznym mógł tam zalegać przez miliardy lat.