Renifery to nie tylko pomocnicy Mikołaja. Co warto wiedzieć o tych zwierzętach?

W zależności od miejsca występowania renifery są również nazywane karibu. W Europie nazywane są reniferami europejskimi, ale w Ameryce Północnej zwierzęta te zalicza się już do odmiennej populacji euroazjatyckiej, a karibu do dzikich populacji w Ameryce Północnej. Istnieje również podział ze względu na inną kategorię. Reniferami określane są zwierzęta domowe, te dzikie znacznie częściej znane są jako karibu.

Niektórzy naukowcy uważają, że renifer był jednym z pierwszych zwierząt domowych. Po raz pierwszy udomowiono go około 2000 lat temu. Wiele społeczeństw arktycznych nadal polega na tym zwierzęciu w szerokim zakresie. Renifery są źródłem pożywienia oraz skór, z których można stworzyć odzież i materiały do budowy schronienia.

Rozmiar

Samce reniferów osiągają wysokość od 70 do 135 centymetrów, licząc od kopyt do łopatki i długość od 1,8 do 2,1 metra. Samice są zazwyczaj mniejsze i mają około 1,7 do 1,9 metra długości. Samce ważą od 65 do 240 kilogramów, a samice 55-140 kilogramów.

Zwierzęta te są jedynym rodzajem jeleni, u których zarówno samce, jak i samice posiadają poroże. Rogi te, co roku opadają i odrastają na nowo. Poroże samca może osiągnąć długość do 130 centymetrów i wagę do 15 kilogramów, co czyni je bardzo przydatnym w walce. Rogi samicy są znacznie krótsze i bardzo rzadko przekraczają długość 50 centymetrów.

Renifer z czerwonym nosem

Tajemnicą różowego nochala Rudolfa jest gęsta sieć naczyń krwionośnych znajdująca się w jego narządzie węchu. Naukowcy wyjaśnili to już w artykule opublikowanym w Live Science z 2012 roku. Renifery mają o 25 procent więcej naczyń włosowatych w nosie niosących czerwoną, bogatą w tlen krew niż ludzie. Do takich wniosków doszli naukowcy z Holandii i Nowego Jorku.

W chłodniejszym klimacie wzrost przepływu krwi w nosie pomaga utrzymać powierzchnię nosa w cieple. Gęsta sieć naczyń krwionośnych w nosie renifera jest również niezbędna do regulowania wewnętrznej temperatury ciała zwierzęcia - podobnie jak wiele ssaków, renifery się nie pocą.

Występowanie

Renifery występują na Alasce, w Kanadzie, na Grenlandii, w północnej Europie i w północnej Azji, w tundrze, w górach i w siedliskach leśnych. W Polsce renifery są hodowane. Pierwsze sztuki do jednej z największych obecnie hodowli w naszym kraju, która znajduje się w Czelinie w powiecie zachodniopomorskim, trafiły z Laponii. Tak, miejscowość ta naprawdę istnieje i jest symbolicznie uważana za miejsce, gdzie mieszka Święty Mikołaj. Znajduje się ona na terenie Szwecji.

Zwyczaje

Renifery są bardzo towarzyskimi stworzeniami. Żywią się, podróżują i odpoczywają w grupach zwanych stadami. Stada te mogą obejmować od 10 zwierząt do nawet kilkuset osobników. Mogą być one jeszcze większe - od 50 tysięcy do pół miliona członków. Tak ogromne skupiska często podróżują nawet do 5000 kilometrów, aby znaleźć jedzenie w zimowej porze.

Dieta

Renifery są roślinożercami. Ich dieta może obejmować zioła, paprocie, mchy, trawy, pędy, grzyby i liście. Przeciętnie dorosły renifer zjada około 4-8 kilogramów roślin dziennie.

Zimą renifery muszą kopać w śniegu, aby znaleźć pożywienie. Niezastąpione w takiej sytuacji okazuje się ogromne poroże.

Potomstwo

Ciąża samicy renifera trwa około 7,5 miesiąca. Po tym czasie zazwyczaj rodzi się tylko jedno młode, chociaż zanotowano przypadki, gdy na świat przyszły aż cztery młode naraz. Tuż po urodzeniu mały renifer, zwany cielakiem, waży od 2,5 do 9 kilogramów.

Cielęta są w stanie ustać na własnych nogach po pierwszej godzinie od narodzin. Po upływie tygodnia oprócz mleka matki młode zaczyna jeść pokarm stały. Sześciomiesięczne cielęta są już całkowicie odrośnięte i w okolicach swoich drugich urodzin zaczynają hodować swoje pierwsze poroże. Renifery dojrzewają w wieku 4-6 lat i żyją od 15 do 18 lat.

Status ochronny

Renifery są zakwalifikowane przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody jako zwierzęta narażone na wyginięcie. Czerwona Lista Zagrożonych Gatunków mówi, że gatunek ten w ciągu ostatnich 21-27 lat odnotował 40-procentowy spadek populacji. Według Encyklopedii Britannica w Ameryce Północnej jest obecnie około 3,5 miliona karibu, około 1 miliona dzikich reniferów w Eurazji i około 3 milionów reniferów w Europie Północnej.

Inne fakty

Samce reniferów tracą poroże w listopadzie, ale samice zachowują je znacznie dłużej. Oznacza to, że wszystkie renifery Świętego Mikołaja musiały być samicami, ponieważ posiadały rogi 24 grudnia.

Renifery są odporne na zimno. Ich nosy ogrzewają powietrze, zanim to dostanie się do płuc. Ponadto całe ich ciała, w tym kopyta, są pokryte futrem.

Stworzenia oczywiście nie potrafią latać, ale potrafią biegać i to bardzo szybko. Według niektórych źródeł renifery są w stanie rozwinąć prędkość do 80 kilometrów na godzinę. Poruszają się tak szybko raczej rzadko. Ich normalne tempo chodzenia jest powolne. Zwierzęta zaczynają biec przede wszystkim, aby uciec od zagrażających im drapieżników.

W Rosji odbywa się Festiwal Północy, podczas którego rozgrywane są wyścigi sań zaprzężonych w renifery.