Ile tak naprawdę wiemy o oceanach?

Ziemskie oceany zostały zbadane w zaledwie jednym procencie. W większości dotyczy to jedynie obszarów przybrzeżnych. Nie robi to większego wrażenia, szczególnie jeśli uświadomimy sobie, że oceany stanowią aż 70 procent powierzchni całej naszej planety. Poważne próby zbadania głębin wystartowały zaledwie kilkadziesiąt lat temu. Pierwszą podwodną podróż w celu odkrycia tego, co znajduje się w oceanie, podjęto w latach 1872-76. Wtedy to doszło do zanurzenia HMS Challengera. Doprowadziło to do dość mało spektakularnego z naszego punktu widzenia odkrycia. Naukowcy ustalili zaledwie, że pod wodą znajduje się całe mnóstwo nieznanych do tej pory ryb i innych organizmów.

Kolejny etap badań wystartował w latach 50. XX wieku, czyli w okresie Zimnej Wojny. Supermocarstwa postawiły sobie za cel sporządzenie mapy głębin oceanicznych zawierających jak największą liczbą szczegółów. Miały one służyć flotom łodzi podwodnych. Kluczowym urządzeniem dla tego przedsięwzięcia okazała się echosonda. To właśnie za jej pomocą ustalono, że dno oceanów i mórz jest tak samo zróżnicowane, jak to, co widzimy na lądzie. Badacze ustalili, że pod wodą znajdują się długie na kilkanaście tysięcy kilometrów pasma górskie i głębokie kaniony. W niektórych z nich można by pomieścić cały Mount Everest! Przykładem może być Rów Mariański.

Niektóre ryby żyją poza wodą

Afrykańskie ryby dwudyszne oddychają powietrzem

Na podstawie odkrycia z 1979 roku powstała nawet teoria, która stoi za pojawieniem się życia na Ziemi. Mowa tu o „kopcących kominach”, które są otworami hydrotermalnymi umiejscowionymi głęboką pod powierzchnią morza. Wydobywa się z nich woda o temperaturze dochodzącej do 350 stopni Celsjusza. Tak wysoka temperatura bierze się ze znajdującej się poniżej magmy. Wokół dziwacznych tworów natury można zaobserwować całą masę organizmów, które żyją dzięki siarce i cieple wody. Świadczy to o tym, że do życia nie jest potrzebne światło słoneczne.