Dlaczego pająki nie łapią się we własną sieć?
Według szacunków na naszej planecie jest około 100 tysięcy gatunków pająków. Co ciekawe, nie wszystkie z nich tkają sieci. Są również takie, które zajmują się produkcją samych nici. Charakterystyczne sieci, które przypominają koło z centralną piastą, od której odchodzą szprychy oplecione gęstą siatką współśrodkowych okręgów, są tkane zaledwie przez 10 procent gatunków. Prawdziwymi tkaczami możemy w taki przypadku nazwać niewielką część pająków. Okazuje się, że obserwacja ich przy pracy może być niezwykle interesującym zajęciem. Takie zdanie ma przynajmniej doktor Samuel Zschokke. Uczony z uniwersytetu w Bazylei zajął się systematycznym badaniem procesu tkania sieci.
Z wyników obserwacji i dalszych badań dowiadujemy się, że wbrew pozorom pająki, które znane są z tego, że posiadają kilkoro oczu, mają bardzo słaby wzrok. Dotyczy to bardzo dużej liczby gatunków. Stawia to pod znakiem zapytania sposób, w jaki pająki dokonują pomiaru napięcia nici i odległości. Zagadka została rozwiązana. Okazało się, że robią to za pomocą odnóży. Precyzja, z jaką powstaje cała sieć, jest wynikiem wrodzonej umiejętności, która pozwala na stworzenie sieci w konkretnej kolejności, dzięki czemu napięcie nici jest takie samo w każdym z kierunków. Wrodzona zdolność pozwala także na kontrolowanie tego, aby piasta pozostawała zawsze w centrum.
Nie dla arachnofobów – ciekawostki na temat pająków [ZAWIERA ZDJĘCIA]
Temat z całą pewnością powinny omijać osoby, które boją się pająków. Dla reszty przygotowaliśmy interesujące fakty na temat tych sympatycznych (przynajmniej według niektórych osób) stworzonek.Sieć może zawierać nawet 40 metrów nici i chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się, iż jest ona jednorodna, to w rzeczywistości powstaje z różnorodnego materiału. Pająk zaczyna swoją żmudną pracę od wystrzelenia w powietrze niezwykle cienkiego jedwabnego włókna, które jest w stanie zaczepić się o dowolny trwały obiekt. Potem z grubszego jedwabiu tworzona jest rama na kształt litery Y. Budując ramę, pająk wplata w nią tymczasową spiralę oraz centralną wysepkę. Elementy te są wykorzystywane jako wyznacznik podczas produkowania kleistej nitki i konstruowania zewnętrznej partii sieci. W pobliżu centralnej wysepki pająk zajmuje się przymocowaniem krótszego fragmentu klejącej się nitki, pozostawiając przy tym fragmenty bez kleju. To właśnie dzięki odcinkom, które są pozbawione kleju, pająk może dotrzeć do uwięzionej muchy, jednocześnie unikając wpadnięcia we własną sieć.
Brak komentarzy do artykułu - Twój może być pierwszy!