Na którym palcu nosi się obrączkę? Poznajcie historie „złotych krążków”

Obrączki ślubne to obecnie biznes przynoszący miliardowe zyski. Każdego roku w samych tylko Stanach Zjednoczonych na ich produkcję przeznacza się siedemnaście ton złota.

Miłość trwała jak pierwsze obrączki bardzo szybko by się zakończyła

Nie wiemy na pewno gdzie i kiedy po raz pierwszy mąż wsunął obrączkę na palec dopiero co zaślubionej żony. Część badaczy uważa, że wydarzyło się to w starożytnym Egipcie około 4 800 lat temu. Pierwsze „krążki” zostały stworzone m.in. z trzciny, która została skręcona i zapleciona w pierścienie dla małżonków. Była to niejedyne ozdoby noszone przez panie, które powstawały z roślinnych materiałów.

Na początku trzcina, a potem drewno i inne trwalsze materiały źródło: wooden-rings.com

Koło, które nie ma ani początku, ani końca symbolizowało wieczność. Symbol ten był szeroko rozpowszechniony wśród wielu starożytnych kultur. Istotne znaczenie miała także dziura w centrum obrączki. Była ona traktowana jako brama lub drzwi prowadzące do wydarzeń znanych i nieznanych. Podarowanie kobiecie pierścienia oznaczało niekończącą się i nieśmiertelną miłość do niej.

Materiały, z których wykonano pierwsze obrączki, nie były zbyt trwałe i wkrótce zostały zastąpione biżuterią wykonaną ze skóry, kości lub kości słoniowej. Im droższy materiał, tym miłość okazywana obdarowanej była silniejsza. Wartość obrączki pokazywała również bogactwo tego, który ją kupił.

Mniej romantyczni Rzymianie

Z biegiem czasu tradycję „obrączkowania” przejęli Rzymianie. Wprowadzili oni jednak do niej nieco zmian. Zamiast ofiarowywania pierścienia kobiecie w ramach symbolu miłości, biżuteria ta była uznawana za symbol własności. Rzymscy mężczyźni za pomocą obrączki dawali innym znak, że dana kobieta należy do nich. Brutalne, ale prawdziwe. Działało to tylko w jedną stronę. Mąż nie otrzymywał od swojej żony pierścienia. Rzymskie obrączki wykonywano z żelaza (dopiero w późniejszych czasach ze złota) i nazywano „Anulus Pronubus”, co dosłownie oznacza „pierścień ślubny”. Symbolizowały one niezmienność i trwałość. Uważa się, że Rzymianie byli pierwszymi, którzy grawerowali swoje obrączki.

Rzymskie pierścienie bardzo często zawierały moty wplecionych dłoni źródło: withtheseringshandmade.com

Już wtedy kobieta nosiła obrączkę na serdecznym palcu lewej ręki. Wierzono, że to właśnie tam ma swój początek żyła, która prowadzi aż do serca. Nazywano ją vena amoris, czyli żyłą miłości. Późniejsi naukowcy zaprzeczyli tym rewelacjom. Nie przeszkadza to jednak niektórym w dalszym ciągu wierzyć w ten mit i uznawać żyłę miłości za najważniejszy powód, dla którego noszą obrączkę na właśnie na przedostatnim palcu lewej dłoni.

Pierwsze obrączki podczas ślubów chrześcijańskich wcale nie były skromne

Chrześcijanie zaczęli używać pierścieni podczas ceremonii ślubnych dopiero około 860 roku. Jednak nawet wtedy nie wyglądało to tak, jak obecnie. Biżuteria zawsze była bogato zdobiona. Na pierścieniu grawerowano gołębie, liry lub sceny z życia Jezusa Chrystusa. Musiały one wyróżniać się na tle innych, Kościół zabraniał bowiem używania „pogańskich” obrączek. Obrączki weselne zostały znacznie uproszczone około XII wieku. Wtedy to otrzymały bardziej duchowy wygląd i zostały nazwane przez jednego z biskupów „symbolem zjednoczenia serc”.

Złote, ale nieskromneźródło: Wikimedia

W różnych okresach historii obrączki weselne były noszone na różnych palcach, w tym na kciuku oraz na prawej i lewej dłoni. Jak już wspominaliśmy, tradycja zakładania obrączki na przedostatni palec lewej dłoni została zapoczątkowana przez Rzymian. Istnieje jeszcze jedna teoria stojąca za umieszczaniem przez chrześcijan pierścienia na lewej dłoni i wydaje się ona bardziej prawdopodobna. Wczesne małżeństwa nosiły obrączki na czwartym palcu. Kapłan podczas wypowiadania słów „W Imię Ojca, Syna i Ducha Świętego” brał pierścień, dotykał kciuka, palca wskazującego i środkowego, a następnie wypowiadając „Amen”, umieszczał obrączkę na palcu serdecznym, czym pieczętował małżeństwo.

Istnieje także teoria, która ma więcej wspólnego z praktycznością niż religijnym rytuałem. Obrączki ślubne tradycyjnie wykonane ze złota, czyli miękkiego metalu zużywały się wolniej na placu lewej ręki, ponieważ większość świata jest praworęczna. Ponadto czwarty palec lewej ręki jest prawdopodobnie drugim z najrzadziej używanych. Rzadziej korzystamy tylko z najmniejszego palca lewej dłoni. Jest on jednak na tyle niewielki, że myśl o stworzeniu obrączki o małych rozmiarach została odrzucona. Tym samym zmotywowało to ludzi do umieszczaniu symbolu wiecznej miłości na kolejnym palcu z list najrzadziej wykorzystywanych. Poza tym czwarty palec lewej ręki jest podobny pod względem wielkości do pozostałych trzech palców.

Inne zwyczaje

Polaków, podobnie jak Niemców, Austriaków, Hindusów, Bułgarów, Hiszpanów, Norwegów, Rosjan, Greków, Ukraińców i Portugalczyków nie przekonują jednak ani względy praktyczne, ani niepoprawny romantyzm, który głosi istnienie żyły miłości. Dlaczego nosimy obrączki na prawej dłoni? Zanim to wyjaśnimy, warto wiedzieć, że nie zawsze tak było. Wszystko zmieniło się wraz z krwawą historią powstań, a przede wszystkim Powstania Styczniowego. Przełożenie obrączek ślubnych na prawą dłoń było wyrazem żałoby po ojczyźnie. Obecnie, gdy utrwaliła się tradycja noszenia ich na czwartym palcu prawej dłoni, na znak żałoby przekłada się obrączkę na lewą dłoń.

W Polsce obrączkę nosi się na palcu serdecznym prawej dłoniźródło: Pixabay

W tradycji żydowskiej pan młody umieszcza obrączkę na palcu wskazującym panny młodej.

Zdążyliśmy się przyzwyczaić, że obrączki ślubne nie należą do najtańszych. W końcu są wykonane ze szczerego złota. Obecnie tylko w Grecji wykonuje się je ze srebra. Trafiają one na palec małżonki. Mąż nosi złotą obrączkę.