Nie wszystko złoto, co się świeci. Historia złotego medalu olimpijskiego.
Jest przyznawany za zwycięstwo na najważniejszej sportowej imprezie. To oczywiste nawet dla osób, które nie interesują się sportem na co dzień. Dlaczego więc o tym wspominamy? Dlatego, że ta piękna sportowa tradycja nie sięga początków pierwszych nowożytnych igrzysk. Początkowo triumfator zawodów otrzymywał krążek srebrny. Wszystko zmieniło się w St. Louis. To właśnie w 1904 roku po raz pierwszy przyznano medal wykonany z połyskliwego, jasnożółtego metalu. Okazuje się jednak, że nie trwało to długo.
Jak wyglądają pasy mistrzów bokserskich?
Są tradycją sięgającą początków historii boksu. Mistrzowskie pasy. Te szczególnie cenne pokryte są szczerym złotem i wybijane szlachetnymi kamieniami. W ostatnich latach ich symboliczna wartość nieco spadła. Wszystko przez to, że jest ich coraz więcej.Obecnie zawartość złota w „złocie” to zaledwie 6 gram. Jest to minimalna ilość kruszcu, jaką należy pokryć medal dla najlepszego zawodnika w danej konkurencji. Określają to przepisy. Zresztą nie tylko to. Dopuszczalna minimalna grubość krążka to 3 milimetry - praktyczne nie widzi się tak cienkich - a średnica musi wynosić więcej niż 6 centymetrów. Koszt jego produkcji nie jest zbyt wysoki i nie przekracza 2000 złotych. W rzeczywistości nagroda wykonana jest ze srebra. Nie jest to jednak określone w zapisach. Pozłocić można np. sparagmit. To właśnie z tego kamienia wykonane były olimpijskie złota na zimowych igrzyskach w Lillehammer w 1994 roku.
Medale prawdziwie złote przyznano zaledwie na trzech imprezach:
- III letnie igrzyska olimpijskie w Saint Louis - Stany Zjednoczone, 1904,
- IV letnie igrzyska olimpijskie w Londynie - Wielka Brytania, 1908,
- V letnie igrzyska olimpijskie w Sztokholmie - Szwecja 1912.
Na przestrzeni lat nie zmieniło się tylko to. Kolejną kwestią, jaka uległa przeobrażeniu, jest to, co się na nich znajduje. Przez pierwsze 28 lat historii nowożytnych igrzysk, czyli przez 7 imprez (jedne się nie odbyły) krążki były projektowane indywidualnie pod każde zawody. Podczas igrzysk w Amsterdamie w 1928 wyglądały tak:
Awers i rewers (źródło: americanheritage1.com)
Projekt włoskiego artysty Giuseppe Cassioli przyjął się na 44 lata. Pierwsi wyłamali się Niemcy. Podczas igrzysk w 1972 roku Gerhard Marcks przygotował takie oto krążki:
Od tej chwili tył medalu pozostawał w gestii gospodarzy igrzysk. Awers florenckiego projektanta przestał obowiązywać od 2004 roku i obecnie wykorzystywany jest ten:
Który podoba Wam się bardziej?
Brak komentarzy do artykułu - Twój może być pierwszy!